اگر بتوانیم به سادگی بگوییم “می ترسم” ، وضعیت ما بهتر خواهد بود.
فرهنگ ما پیوسته به ما یادآوری کرده است که تنها چیزی که باید از آن ترسید ترس است ، اعتراف به ترس یک شکست است و دروغ گفتن بهتر از آن است که شجاع به نظر برسد.
و بنابراین ما به جای اینکه فقط بگوییم “من می ترسم” وانمود می کنیم که متخصص بهداشت عمومی و اپیدمیولوژی هستیم.
ما با تغییر احتمالی از ابتدا به جای بررسی آن در اساس ، مبارزه می کنیم.
و ما به جای تصدیق اینکه تغییر ترسناک است ، ادعاهای ناآگاهانه ای در مورد علل و پیامدهای پدیده های جهانی ارائه می دهیم.
ترس از ترس همه چیز را برای همیشه در لیست کارهای ما نگه می دارد ، گفتگوهای مهم را از بین می برد و نحوه دید ما به عاملیت و نفوذ خود را در جهان تغییر می دهد.
شجاع ترین رهبران و مشارکت کنندگان نگران ظاهر ترسیده نیستند. این به آنها اجازه می دهد جهان را واضح تر ببینند.